«Δεν ειναι μονο μια χειρουργος! Ειναι μια χαρουμενη, εμπνευσμενη, μαμα χειρουργος»

‘Ηταν Κυριακη. Γυρω στις 9.30 το πρωι. Εκανα προβα με χορωδια και ειδα τον αριθμο της συζυγου μου στο κινητο. Καταλαβα οτι δεν ηταν για καλο. Ηξερε οτι εχω 40 ατομα μπροστα μου. Ζητησα συγγνωμη και διεκοψα την προβα. Σε 2 επανερχομαι.

Η προβα οριστικα διακοπηκε. Το πρωτο μας παιδακι ακουμπησε την μπαλκονοπορτα και ο αντιχειρας κοπηκε πολυ ασχημα απο το γυαλι που εσπασε. Η κακια η στιγμη που λενε. Ετρεξα…δεν θυμαμαι σηματοδοτες. Η εικονα του παιδιου μου στα ματια μου.

Ειδοποιησα στον αγ. Λουκα για να κερδισω χρονο. Ερχομαστε τους ειπα. Φτανω στα επειγοντα. Ο Κωστης μου γυρω στα 6 ή 7 χρονων. Ειδα μια ευγενικη φυσιογνωμια, με γοργο βηματισμο να μπαινει στα επειγοντα. Μας μιλησε. Ηταν η γιατρος. Το πρωτο που θυμαμαι ηταν το χαμογελο της. Ηρεμησε ο μικρος, μαγικα! Ξερετε, μπορει να παμε για ολικη. Κ. Κατερινα, οτι μας προτεινετε. Δοκιμασε χωρις ολικη.

Ο Κωστης συνεργασιμος σαν σοβαρος κυριος. Θυμαμαι το ρολοι να δειχνει 45 λεπτα απο οταν τον ακουμπησε. Αφοσιωμενη και σιγουρη. Καποια στιγμη με κοιταξε καταματα. Μου λεει: Να τον χαιρεστε. Απολυτα συνεργασιμος. Για αυτο δεν προχωρησα με αλλο τροπο. Το παιδακι μου ησυχο, γαληνιο. Δεν εβλεπε αιμα. Εγω, ως μπαμπας του εβλεπα τη γιατρο να ζει την περιπετεια μας μαζι μας. Κωνσταντινε μου, κουνησε σιγα σιγα τα δαχτυλακια σου.

Ηταν το σημαντικοτερο που επρεπε να δει. Μετα καταλαβα, τι γλιτωσαμε…Λοιπον, η κυρια Κατερινα, δεν ειναι μονο μια χειρουργος! Ειναι μια χαρουμενη, εμπνευσμενη, μαμα χειρουργος. Που στο προσωπο του μικρου ηρωα βλεπει το χαμογελο που θα στολισει το προσωπακι του…μετα την περιπετεια. Το δευτερο που θυμαμαι ηταν οτι για αλλο μας παιδακι ενας γιατρος μας ειπε: αμεσα χειρουργειο!!!

Τη σκεφτηκα. Κατερινα να μας δεις; μπορεις; ελατε. Παλι στον αγ. Λουκα βρεθηκαμε….Τι προτεινεις; Ασχημα τα γεγονοτα; Μπα! Θα περασει μονο της η κυστη…Σε τρεις μερες ειχε φυγει…αλλα ο Μαξιμος μας ειχε γλυτωσει ενα… χειρουργειο. ”

Δημοσίευμα του κ. Σωτήρη Δεσπότη